بررسی افزوده های تفسیری درترجمه های تفسیری جزء29قرآن

باتوجه به آنکه ترجمه ی قرآن، مخالفان مشهور و زیادی داشته است، اما برحسب نیاز ونیزبه خاطرابلاغ پیام الهی به ملل مختلف و براساس قاعده ی اصولی « الضَّروراتُ تُبیحُ المَحظُوراتِ»، قرآن به زبانهای مختلف ترجمه گردیده است و سبک بیانی قرآن به گونه‏ای است که ارائه ی معانی و مفاهیم ژرف آن جز با افزودن عبارت‏های تفسیری مقدور نیست و چاره‏ای از اعمال تغییرات دیگر وجود ندارد. از این رو با همه ی تلاشی که نویسندگان و مترجمان نموداند، بازهم پاسخگوی خوانندگان نیست. دلیل این امر وجود آیات مجمل در قرآن کریم است. آیات مجمل آیاتی است که دلالت شان روشن نمی‏باشد و فهم معنای آنها نیازمند تفسیر است. اسباب اجمال را اموری همانند: وجود الفاظ مشترک، حذف برخی واژه‏ها، نامشخص بودن مرجع ضمیر، کاربرد الفاظ غریب، تقدیم و تاخیر، و وجود چند احتمال در معنای آیه می داند. افزون بر این، فهم معنای برخی آیات تنها با دانستن شأن نزول یا فضای نزول آنها میسر است. بی شک افزودن همه این امور به ترجمه قرآن آن را از شکل رایج ترجمه خارج کرده و به تفسیر نزدیک می‏سازد که مترجمان در این زمینه ، ناگزیرازگنجاندن افزوده هایی نمایان و یا اشراب شده در متن ترجمه بوده اند، که اغلب با استناد به تفاسیر و یا کتابهای سبب نزول و یا مباحث کلامی و اصولی و...انجام گردیده است ودر این جاست که نیاز به تحلیل و تطبیق عبارات و جملات افزوده در این ترجمه ها و سنجش میزان انطباق آنها با آراء مشهور، احساس گردید